24-02-2012
Toen we gisteren de boot namen naaar Cueta, de Spaanse enclave in Marokko, waren we nog vol goede moed. Nu een dag later zitten we lam geslagen in een hotel, afwachtend op wat komen gaat. Toen we gisteren bij de grens aankwamen zag het er allemaal voorspoedig uit. Het was niet druk en het zonnetje scheen. We hadden snel al onze stempels en alles verliep vlotjes. De ellende begon toen een mannetje met pet en een sterretje op zijn schouder ons verzocht de auto even aan de kant te zetten. Hij snapte echt niet wat we nou kwamen doen in Marokko. Na enige uitleg en het laten zien van de fotoboeken van de afgelopen jaren, ging bij hem een lichtje branden. Toen vroeg hij waar ik dan mee ging werken en wilde hij de truck van binnen zien. Nadat ik mijn boren had moeten laten zien, had hij mijn beroep wel geraden,sommige mensen zijn nu eenmaal wat visueler ingesteld. Van tandheelkundige humanitaire hulp had hij nog nooit gehoord.
Ik bleef verder rustig want dit was tenslotte de vierde keer dat ik dit meemaakte, en geduld is vaak de enige remedie. Het enige wat het pet mannetje nog moest doen was een stempel zetten op ons groene formuliertje en we konden verder. Omdat hij blijkbaar twijfelde, ging hij met onze papieren naar zijn chef. Een klein mannetje in burgerkleding. Ons kleine mannetje was echter druk in gesprek met een andere belangrijkheid en werd duidelijk gestoord door ons pet mannetje. Opperchef keek even naar de papieren mompelde wat en schudde zijn hoofd. Wat er toen gebeurde was een film waard, iedereen deed net of we er niet waren, zo van er is hier helemaal geen oranje vrachtwagen van 6 meter en 3.80 hoog. In Marokko is het oplossen van problemen het ontkennen ervan.Toen het me allemaal te gortig werd ben ik zelf maar op het kleine chefje afgestapt om te vragen wat nu het probleem was.
Zijn verhaal kwam er op neer dat ik geen expliciete toestemming had van het Ministerie van Gezonheidszorg in Marokko. Met mijn weerwoord dat ik dat de andere jaren nooit nodig had gehad, had hij niets te maken. Hij draaide zich om en wilde verder niets met ons te maken hebben. Waarschijnlijk had hij iets gezegd waarvan hij ook niet zeker wist of het waar was,maar hij moest natuurlijk bij zijn standpunt blijven om geen gezichtsveriles te lijden. Iedereen keek ons aan met gepaste schaamte,alleen het vonnis was geveld en er restte ons niets anders dan terug te keren naar Spaans grondgebied. Een blijkbaar zeer uitzonderlijjke situatie want we moesten tegen het verkeer in terug!!! En de Spanjaarden snapte er ook al niets van ze hadden me toch echt Marokko zien ingaan.
Boos en beduust zijn we gestopt bij het eerste de beste hotel wat we tegen kwamen en gelijk bij de bar maar eerst een borrel gaan drinken. We zijn nu bezig om via de broer van Samira en zijn vrienden op het Marokaanse consulaat contact te leggen met het Marokaanse ministerie, om toch iets van een specifiekere toestemming te krijgen. Ook werd er geopperd het gewoon een dag later weer te proberen of terug te gaan naar het Spaanse vaste land om het dan vervolgens via Tanger te proberen. Even kijken wat deze dag ons zal brengen. Mijn verstand zegt hou vol maar mijn gevoel zegt, ze kunnen van mij de … krijgen
