29-02-2012
Nadat we gisteren nog de hele dag gewacht hebben op het verlossende telefoontje. Is nu het doek definitief gevallen. Ondanks inspanningen op vele fronten, zijn ze bij de grens meedogenloos. We hebben nu allerlei toestemmingen, maar het is onmogelijk gebleken de juiste papieren op de juiste plek te krijgen. Toen we zelf vast zaten op het nieuwe douane complex, Port tanger med, wisten de beambten onderling al niet waarmee ze bezig waren. Laat staan dat als er een document op een of ander bureau belandt en zijn weg in het systeem moet vinden., het complex is zo groot dat men zich met busjes moet verplaatsen, zeker vijf voetbalvelden. Hoe kom dat ene document dan in vredesnaam bij dat ene mannetje dat ons dat stempeltje moet geven. Daar komt nog bij dat ze ons de indruk gaven het totaal niet te interesseren. Ik denk dat ze bij zo een grote grens al zoveel smeekbedes horen dat ze daar inmuum voor worden.
Buiten het geld is het jammer voor alle mensen die hun best hebben gedaan om deze reis te doen slagen. We hadden zeker 400-600 kinderen kunnen helpen. Ook hadden we 100 voetballen en springtouwen bij ons, en vele andere weggeef spulletjes.Daar hadden we veel kinderen gelukkig mee kunnen maken De 500 tandenborstels en tandpasta vinden hun weg wel in poetsend Nederland. We zullen nog wel kijken wat we met de andere spullen gaan doen.
Op de terugweg naar Nederland hebben we even de tijd om alles te kunnen overdenken. Je kan zeggen jullie zijn te onvoorbereid op weg gegaan, maar als regeltjes zo snel veranderen en als die veranderingen zo slecht kenbaar gemaakt worden aan anderen die met deze regeltjes te maken hebben dan is het onmogelijk om op veranderingen te anticiperen. Je kan daarentegen alle papieren van de wereld bij je hebben, als de verhuftering op lokaal niveau toeslaat, is er geen kruid tegen gewassen. Enkele douane beambten waren er heilig van overtuigd dat we onze spulletjes in Marokko zouden verkopen en dat we geld zouden vragen voor onze tandheelkundige werkzaamheden. Waar vroeger blijkbaar binnen de regels nog marges waren, op humanitaire gronden, zijn die nu verdwenen.We moeten ons dan ook echt afvragen of een kleine Stichting als de onze nog wel levensvatbaar is in deze veranderende wereld, vooral omdat het rondrijden in een grote rmobiele tandartstruck je erg kwetsbaar maakt op vele fronten.