Marokko 2010

Aanvang reis

Op 12 februari 2010 zijn we in een afgeladen truck gevuld met de totale inhoud van de kringloopwinkel aan speelgoed, kleding tandpasta vertrokken richting Marokko. Een dilemma is een beetje dat de truck zo boordevol weggeefspulletjes zit dat we in de truck geen kant meer op kunnen. Wat vroeger een camper was is nu een verhuisauto geworden. We hopen morgen zonder al te veel gezeur de grens over te kunnen. Want als ze de inhoud van de truck gaan controleren zijn we echt het sjakie…. Het enige voordeel is als ze alles in beslag nemen is dat we weer wat ruimte in de truck hebben en het douanepersoneel levenslang geen tandenborstels meer hoeft te kopen.

De overtocht

Vanochtend zijn we vertrokken vanuit Albufeira naar Algeciras om daar de boot naar Cueta te nemen. We hadden geluk met de boot want de laatste twee dagen was hij niet uitgevaren door stormachtig weer. In Marokko aangekomen kregen we te maken met het fenomeen Marokkaanse grensovergang. De afgelopen 2 jaar was het redelijk goed gelukt maar blijkbaar is 3 x scheepsrecht en dit keer was het een DRAMA. We hebben deze reis veel meer goederen meegenomen dan andere jaren dus toen ‘de meneer met de pet’ de vrachtwagen in keek en vroeg ‘is dit een tandarts truck?’ en ik zei ‘ja’ vroeg hij ‘wat zit er dan toch in al die dozen?’. Dus ik heb alle dozen open moeten maken en vervolgens auto’s, poppen en ander speelgoed aan hem laten zien waarop hij vroeg ‘wat moet een tandarts daarmee?’Na een uur achter hem aan gelopen te hebben met een briefje waar een stempel op moet hij gedacht hebben ‘ik word gek van dat mannetje, laat ik hem in godsnaam die stempel maar geven’. Na 2 uur steggelen zijn we er als een speer vandoor gegaan om vervolgens om 00.30 ‘s nachts aan te komen in Rabat.

Van Rabat naar Tiznit

We hebben in 5 dagen tijd een afstand van ongeveer 2000km afgelegd. Tijdens de tocht hebben we van alles meegemaakt, sneeuw, regen, overstromingen, ‘James Bond-achtige’ taferelen voor ons met Marokkaanse kamikaze piloten die dachten nog in te kunnen halen. We zijn aangehouden door een agent die volgens ons net wakker was geworden van ons motorgeronk en die beweerde dat wij over een onzichtbare doorgetrokken streep waren gereden. Mede door de uitstekende navigatie van Petra, die toen we het vliegveld zochten van Agadir elke moskee als verkeerstoren aanzag met de opmerking ‘volgens mij is daar het vliegveld’, hebben we de tocht vlotjes volbracht.

Campsite Midelt

Na onze rit uit Rabat kwamen we in de schemering aan op de campsite van Midelt. Helaas regende het en hadden we sterke wind, maar nu moesten we echt gaan kamperen. Na ons een beetje geïnstalleerd te hebben kwam er vervolgens een olijke dikke Marokkaan naar ons toe die een kies van hem aanwees en vroeg of ik hem kon repareren. Helaas was de kies net zo beweeglijk als mijn versnellingspook in de truck, 5 versnellingen inclusief een achteruit, alleen komt er bij de kies pus uit tijdens het schakelen. Met een elegante beweging alsof ik een buitenboordmotor ging starten heb ik hem duidelijk gemaakt dat trekken de enige optie was. Hij pakte het gelaten op. Omdat de camper nog steeds vol zat hebben we dat gedaan om een campingstoeltje in de regen. Eindelijk dus weer Dentalcare Everywhere! Omdat we de regen een beetje zat waren hebben we besloten de volgende dag als een speer naar de woestijn te rijden.

Merzouga

Na een schitterende rit zijn we aangekomen bij een nog mooiere plek in de Marokkaanse Sahara. Dezelfde plek als waar ik vorig jaar ook geweest ben. We hebben de mensen aldaar ons fotoboek 2009 gegeven waarin ook hun eigen foto’s zaten. Tot mijn grote genoegen waren de gebitten die ik vorig jaar netjes gemaakt had nog steeds redelijk schoon.

Auberge Azul in Agdz

De volgende dag zijn we in een soort sekte achtige auberge beland waar iedereen heel lief tegen elkaar glimlacht en de deuren niet op slot kunnen. In elke hoek zit wel iemand intellectueel een boek te lezen. Een soort Sporthuis centrum voor uitgerangeerde sekteleden.We hebben inmiddels een groot logistiek probleem. Als we iets willen uitdelen aan kindjes meppen ze elkaar de hersens in alvorens te kijken naar wat ze eigenlijk krijgen. Vervolgens hadden we bedacht alleen te geven aan kindjes die alleen staan. Maar het is net als het Amsterdamse parkeerbeheer, als je ze niet verwacht staan ze ineens naast je. Of terwijl in een mum van tijd staan er 10 kinderen om je heen die onderling een totale oorlog uitvechten en waarbij de grootste met alles vandoor gaat….. wat je ook geeft. Ook als wij een school in niemandsland betraden nam ‘Le professeur’ de cadeautjes in ontvangst zonder ze aan de kinderen uit te delen. Naar horen zeggen zal dit ook nooit gebeuren. We hebben daarop besloten de meeste cadeaus en spulletjes te bewaren voor de bekende scholen een weeshuizen in Essaouira, zomaar wat uitdelen heeft geen zin ondanks onze goede bedoelingen. Ondanks deze wat negatieve interpretatie hebben we wel ontzettend veel mensen wel heel blij gemaakt. Vandaag zijn we aangekomen in Tiznit, aan de westkust van Marokko. We gaan hier de truck van binnen herorganiseren want door de barre tocht van 2000km is de hele inhoud gehusseld. We hebben besloten ons dentalcare werk vooral te doen in Essaouira waar we deze week aan zullen komen.

Agoul Plage

Vandaag een dagje aan het strand Agoul Plage vlakbij Tiznit. Vandaag ook een afspraak gemaakt met een schoolhoofd van een schooltje ergens 50 km onder Essaouira. De man had (in 2008 en in 2009) een brief geschreven aan Wouter met het verzoek om langs te komen en hij was dan ook ZEER verheugd toen Wouter hem vandaag belde met het bericht dat we kwamen en snel ook. Morgen rijden we naar Essaouira, de man vangt ons daar op, wij gaan de truck opruimen en gereed maken om te kunnen werken. Afhankelijk van het aantal leerlingen en de ernst van de klachten gaan we daar 2 dagen aan de slag. Essaouira: Na een toch wel zware rit van Tiznit naar Essaouira, volgens de gegevens 260km maar het kostte ons toch 6 uur bergje op, bergje af zijn we uiteindelijk toch beland op onze eindbestemming. Veel mensen kennen Dentalcare Everywhere nog dus de ontvangst is hartverwarmend. Een stel jongeren die ik vorig jaar ontmoet had en die een eigen club zijn begonnen om kinderen te helpen kwamen gelijk naar ons toe en ik had in Nederland al besloten ze een computer te geven voor de kinderen. Je weet niet half hoe blij ze ermee waren. Morgen hebben we een afspraak bij een school in Essaouira en met een hoofd van een school blijkbaar 50 km buiten Essaouira. Morgen zullen we definitieve behandelafspraken maken.

Hotel Miramar

Vanochtend hebben we ook contact gehad met de president van een Assocation te Tagragra, 50 km ten zuiden van Essaouira alwaar ik maandag ga beginnen. Petra is dan helaas al naar huis en ik ben tot vrijdag een soort Calimero alleen tot Marianne Rebel komt om mij te assisteren. Ook hebben we al afspraken gemaakt met eerder bezochte weeshuizen. Men was zeer verheugd met onze aanwezigheid en het feit dat we weer komen werken.

Verstandskies dag Essaouira

Vandaag hebben we gezorgd dat het complete personeelsbestand van ons hotel morgen in de ziektewet loopt. We hebben nagenoeg bij iedereen de verstandskiezen getrokken. Op één of andere manier was dat bij iedereen noodzakelijk. Tevens hebben we onze apparatuur getest, om vervolgens allerlei noodberichten naar Samira in Almere te zenden omdat bleek dat de röntgenapparatuur niet werkte, de vullingschudder het geschud van de truck niet had overleefd en mijn tandsteen verwijderaar bleek niet aanwezig in de truck. En juist tandsteen verwijderen is wat je de hele dag zo’n beetje doet. Ook heb ik weer wat mensen gelukkig gemaakt met wat mooiere voortanden. Petra heeft met een afgewende blik wat handjes vastgehouden want het bloedpercentage was iets te hoog om aan te zien. Ik hoop dat mijn volgende assistent Marianne door de douane komt met alle spullen die ze nog voor ons moet meenemen, want mijn röntgenkastje die ze moet meenemen ziet er volgens mij op het douane röntgen beeld uit als een soort tijdbom.

Laatste dag Petra

Vandaag is het hier nog steeds een feestdag, de scholen zijn dicht, dus hebben wij ons maar weer op het behandelen van het hotelpersoneel gestort. Zoals Marokkaans gebruikelijk kwamen ze met allerlei familieleden en vage kenissen aanzetten, maar goed wij zijn niet te beroerd om ieder die zich aandient te behandelen. Mijn theorie dat je met deze truck de wereld kan rondreizen zonder geld mee te nemen werd weer gestaafd door het feit dat we gisteren een superdiner kregen aangeboden in het Hotel. Nu zitten we ook weer te smikkelen van allerlei aangeboden, te zoete, lekkernijen. Ik voel nu precies welke vulling bij mij aan vervanging toe zijn. Ondanks dat ik zwaar aan het afvallen ben en probeer met terugwerkende kracht nog goddelijk te worden ben ik door onze trap heen gezakt. Maar gelukkig hielp de technische dienst van het hotel met het fixen. We waren nog blij dat niet één of andere historische oma door de trap zakte, dan hadden we misschien het land versneld moeten verlaten want het verhelpen van een heupfractuur zit niet in ons hulppakket. Zo langzamerhand begint het hotel aan te voelen als een sabbatical jail maar ik probeer toch mijn rust te pakken. Vooral wetende dat ik maandag naar een lagere school ga 50 km onder Essaouira om 33 jongetjes en 30 meisjes te behandelen. Calimero: Petra is vanochtend per taxi naar de luchthaven in Marrakech gereden ,toch een trip van 2.5 uur . Morgen ga ik naar de school 30 km ten zuiden van Essaouira Ik denk dat ik daar wel een tijdje bezig ben zeker als ik alleen moet werken. Ik ga gewoon weer een paar aangewezen vrijwilligers een spoed cursus tandartsassistente geven

Buffelen in Tagragra

Na om 7 uur door de president van de plaatselijke Association het bed uit getrommeld te zijn, begon er een soort dropping in de binnenlanden. Na 10 km asfalt , 10 km bijna geen asfalt en 20 km was het maar asfalt, kwam ik aan in Leemhut city alwaar midden in de campagne twee schoollokalen stonden. Na een slalom tussen een dromedaris en een ezel kon ik eindelijk de truck parkeren. (Weten jullie trouwens dat er maar 3 kamelen in Marokko zijn en dat die alleen voor filmopnames gebruikt worden, volgens ingewijden ) Ze hadden natuurlijk een plek bedacht die mij totaal niet uitkwam, want als de truck scheef staat rol ik tijdens het werk steeds weg, maar blijkbaar hadden ze al maanden vergaderd over de plek dus ik kwam er niet onderuit. Ik heb vandaag 46 kinderen behandeld en morgen de laatste 20, dan komen de vrouwen en de ouderen aan de beurt, zo is voor mij besloten. Ik vind alles best zolang alle kinderen maar geholpen zijn. Alle 66 kinderen hebben van mij een bal gekregen en ik heb er streng op gelet dat ze hem ook behielden, want na 5 ballen uitdelen was het schoolhoofd ze al weer aan het inzamelen met de smoes dat ik er misschien niet genoeg had. Ik ben een soort boos geworden en heb gezegd dat ik dan zou stoppen met uitdelen. Bij gebrek aan een assistente heb ik de reuze vriendelijke onderwijzer een spoedcursus gegeven en na een halve dag training had hij het te pakken en kon ik af en toe even een sigaartje roken. Om 7 uur in de avond ben ik weer in Essaouira aangekomen, met de vrolijke mededeling dat ze me morgen weer om 7 uur komen halen. Mijn poging om er 8 uur van te maken strandde met de mededeling dat we anders geen tijd hadden om thee te drinken voor het werk …. zit wat in toch…..?

Baggeren in Tagragra

Vandaag was het letterlijk en figuurlijk baggeren. Het regent hier nu pijpenstelen dus de weg en de omgeving is 1 modderpoel aan het worden . Dat is enerzijds te merken aan het interieur van de truck, er ligt langzamerhand net zoveel modder binnen in de truck als daarbuiten. De mensen doen hun schoenen wel uit maar hun voeten zijn vaak even vies als de onderkant van hun schoenen. Het alleen werken vandaag was niet te doen. Ik ben begonnen om 9 uur en gestopt om 5 uur, non stop. Omdat als je binnen werkt niet weet wat er buiten gebeurd had ik niet door dat zo’n beetje de halve provincie op ezeltjes was aangekomen om behandeld te worden.Op mijn vraag hoeveel ik er nog te behandelen had hebben ze vanaf 1 uur geroepen dat de volgende de laatste was. En het werk werd steeds moeilijker omdat na de kinderen, het kiezen trekken en het wortels uitbaggeren was begonnen. Om 5 uur zeiden ze dat ik beter kon blijven en doorwerken want de weg was onbegaanbaar geworden door de regen. Volgens de leraar wilden ze me gewoon daar houden om door te werken. Ik had vandaag wel steeds even rust omdat de leraar die ik gisteren in 1 dag omgeschoold had vandaag zijn collega ingewerkt heeft als assistent . Vandaag heb ik de laatste 26 kinderen behandeld en zeer veel volwassenen en ouderen waarbij ook de oudste van het dorp, met alle respect, zeer aandoenlijk. De computers zijn erg goed ontvangen en al in gebruik genomen. Ik heb er ook op gestaan dat ze werden geïnstalleerd, voordat ik ze weer tegenkom op de plaatselijke markt. Nee hoor ik geloof dat deze school oprecht bezig is, behalve dat ze aan tandheelkundige slavernij doen. Zelfs mijn assistenten schaamden zich voor het opdringerige gedrag van hun dorpsgenoten, maar je kan het de mensen niet kwalijk nemen, ze grijpen elke kans op zorg aan. Toch hou ik van dit gekke land en de mensen.

Schoonmaak dagje

Vandaag even wat rustiger aangedaan, ik was toch een beetje plaatselijk door mijn rug gegaan na de hectiek van gister. Vanochtend heb ik met hulp van het hotel personeel de truck weer van binnen schoongemaakt. In de middag heb ik weer allerlei locals en hun opgetrommelde familieleden van hun tandsteen en cariës verlost. Ik haal nu geen tandsteen per patiënt weg maar per kilo, dat geeft meer overzicht in het aantal behandelingen dat ik doe. Je mondkapje vergeet je hier niet om te doen…..Weer op pad gaan naar Tagragra zit er niet in omdat de wegen door de regen nu echt onbegaanbaar zijn in het binnenland . Ik heb voorgesteld dat de mensen uit Tagragra die echt pijn hebben naar Essaouira moeten komen.Morgen ga ik Marianne Rebel van het vliegveld in Marrakech halen, zij zal mij de komende drie weken assisteren. Voorts heb ik haar een beetje gebruikt als TNT pakketdienst, want ze neem allerlei goederen mee die ik mis of al verbruikt heb. Ik heb bijvoorbeeld al meer kiezen getrokken dan verwacht dus ze neemt extra steriele gaasjes mee . Maandag sta ik voor een week voor een weeshuis en gaat het echte werk weer beginnen, wat mij betreft niet snel genoeg .Vandaag heb ik de ober van een strandtent van nieuwe tandjes voorzien, hij was zo blij dat hij me huilend om de hals vloog, op de foto’s kan je zien waarom. De docent die me hielp in Tagragra is nu onze gids in Essaouira. Het blijkt dat ik in Tagragra in twee dagen tijd 150 mensen in mijn eentje heb behandeld. Gekkenwerk achteraf. Vandaag zijn we nog even naar het weeshuis geweest waar we morgen gaan beginnen. Ik moet daar ongeveer 94 kinderen behandelen, maar ik heb daar een week voor dus dat gaat wel lukken.

Oude bekenden

Gisteren zijn we weer begonnen in ons wel bekende weeshuis in Essaouira. Het welkom was hartverwarmend. Vooral de kleintjes lijken weer blij dat je er bent. De puber groten hebben zo iets van, o ja die beul. Het is goed om te zien dat het werk van de laatste jaren zich staande houdt . De gebitten die al eerder door ons zijn behandeld zien er beter uit dan die van de nieuwkomers in het weeshuis.

Another day in paradise

Ik heb de laatste dagen ontdekt dat mijn maximale capaciteit ongeveer 30 patiënten is, voordat Marianne gaat zeggen “Wouter, tel even tot 10”. De kleine kinderen behandelen – tot ongeveer 12 jaar – is geen probleem. Maar de pubers, die eigenlijk net zoals in Nederland niks willen en totaal ongemotiveerd zijn, zien mijn behandelingen, behalve het wit maken, totaal niet zitten. Wat zich manifesteert in het veelvuldig weg slaan van mijn handen, hetgeen echter alleen geschiedt in afwezigheid van een mannelijke mentor. Want als hij erbij is liggen ze poeslief in de stoel.

Mijn schatjes

Vandaag heb ik de lieve schatjes van andere jaren behandeld. Ik zou zo graag een paar van die liefjes mee naar Nederland nemen en ze een goed leven bieden. Bij sommige kinderen zie je de ellende in hun ogen. Vandaag wat zielige mensen van een nieuwe glimlach voorzien. Er stond een meisje al een hele tijd voor de truck en ze liet zich niet weg sturen. Ik had het niet echt door want ik was binnen aan het werk. Ze bleek altijd gepest te worden om haar lelijke gebit, maar ze heeft geen ouders en haar familie kon een behandeling niet betalen. Dit zijn natuurlijk de gevalletje voor dentalcare (zie de eerste foto’s). Ook hebben we de portier van het weeshuis, hier de laagste op de sociale ladder, van een Colgate glimlach voorzien. We worden goed verzorgd, vandaag hebben ze speciaal voor ons tatjine klaargemaakt en morgen krijgen we cous cous. Morgen gaan we het personeel van het weeshuis behandelen en daarna gaan we naar een weeshuis voor hele kleine kindjes.

Laatste dag bij de groten

Vandaag onze laatste dag bij ’t weeshuis van de groten, de laatste kinderen en personeel gedaan. Het behandelen van de groten was behoorlijk zwaar want Wouter heeft de hele dag naar wortelresten zitten zoeken. Als Wouter om zijn Mengele-koffertje vraagt met alle gemene, puntige beiteltjes dan weet ik genoeg. Veel bloed, Wouter krijgt ’t moeilijk, de patiënt nog moeilijker. Tot nu toe heeft hij een 100% score, nog geen patiënt hoeven door te verwijzen naar een niet bestaande kaakchirurg. Afgelopen dagen hebben we zo’n 110 patiënten behandeld, Wouter heeft er in totaal al zo’n 300 gedaan. Wachtlijst is nog zo’n 3 miljoen Marokkanen. Vanaf zondag bij de kleintjes, we kijken er naar uit. Een ander weeshuis, dezelfde organisatie. Waarschijnlijk kunnen we dan ook wat meer meisjes behandelen. Het werk zal dan meer gericht zijn op preventie, het gaat nl. voornamelijk om kindergebitjes.

Weeshuis van de kleintjes

Vandaag zijn we begonnen bij het weeshuis van de kleintjes. Kleintjes houdt in, van 0 tot 13 jaar en dan jongens en meisjes. Hier worden nog kindjes voor het weeshuis te vondeling gelegd om begrijpelijke redenen in dit islamitisch land. We behandelden vandaag een kindje dat jarenlang met haar moeder op straat had geleefd en niet eens wist hoe ze zich moest wassen. Ook wist ze niet hoe ze een toilet moest gebruiken. Wel zat haar hele mond vol ontstekingen dus we moesten gelijk kiezen trekken. Niet echt een leuke eerste kennismaking met een tandarts. We zijn momenteel zodanig ingeburgerd dat iedereen ons allerlei “gratis ” diensten aanbiedt. Een taxi chauffeur bood ons een ritje aan, maar hij reed wel langs zijn huis om ons een familielid te laten zien die toch echt dringend hulp nodig had. Het is geweldig om te zien dat de gebitten die in de andere jaren behandeld zijn, er nog erg goed uit zien . Het is de leiding hun eer te na om de gebitten te laten verwaarlozen als ze weten dat je weer komt, ook zien ze zeker de meerwaarde van een schoon gebit. Dus al ons werk is niet voor niets!!

Tweede dag weeshuis

Vandaag zijn we verder gegaan met de kleintjes van het weeshuis. Alle kindjes waar een kiesje uit moest zijn vandaag behandeld. Het scheelde wel in de aanloop naar de truck want het gegil van de kindjes deed zijn afschrikkende werking. Gelukkig vergoedt de knuffel of het speeltje wat ze krijgen veel zo niet alles. Morgen zal onze laatste dag daar zijn, dan behandelen we voornamelijk het personeel en hun kroost.

Marrakech

Vandaag zijn we vertrokken uit Essaouira en naar Marrakech gereden. Vrijdag vliegt Marianne naar Holland en komt Inge aan. De afgelopen dagen waren hartverwarmend overal waar we maar kwamen kregen we cadeautjes toegestopt, vaak handgemaakt en met allerlei lieve toewensingen. We zijn in Essaouira echte BN-ers geworden met alle voor- en nadelen van dien. We werden vaak met alle egards behandeld en hebben vaak eten en drinken niet af hoeven te rekenen om vervolgens dood geknuffeld te worden.De meeste knuffels en speeltjes zijn nu wel weggegeven. Dus ALLE KINDEREN die voor ons speelgoed heeft verzameld, Annet en Harry, Petra en haar collega’s bij Ziggo, de kinderen van groep 7b van de Rietveldschool uit Badhoevedorp, Noor en Juul Dorreboom, en Carolien en Bas, Wisse en Brechtje namens alle kinderen in Marokko BEDANKT !!! . Ik heb nog ongeveer een kwart overgehouden voor de kinderen in de woestijn. Op weg naar Marrakech zijn we nog langs de school gegaan waar ik vorig jaar een videorecorder en een tv had gedoneerd. Omdat ik daarop in Nederland een E-mail kreeg, met bedankt voor de computer heb ik uit schuldgevoel maar 1 van de 6 computers die ik bij me had, gedoneerd door Dominique Zeelenberg, gebracht. Helaas pakte ik terwijl ik het dorp in reed de elektra leiding mee, die daar gewoon niet tegen kon. Dus voorlopig geen stroom voor de computer. Niemand maakte zich er echter druk over, wij waren echter zo in de stress dat we zonder foto’s te maken of te filmen min of meer gevlucht zijn uit het dorp. Vervolgens op weg naar Marrakech, die bijna helemaal, zo’n 170 km, was opgebroken, vloog er zo’n beetje een baksteen tegen mijn voorruit komend van een vrachtwagen uit de andere richting.

Woestijn

We zijn nu in konvooi, met vier vrachtwagens allemaal 4×4, onderweg naar zuidelijk Marokko, dwars door de woestijn. Soms komen we door bevolkt gebied en kunnen we even diesel en proviand inslaan. De pistes zijn dor en vol met kuilen en hobbels. Onze DAF houdt het goed en de spullen in de cabine blijven vooralsnog heel. We hebben nu een kamp opgeslagen in de buurt van Foumszquid . Hier houden we een dag rust en gaan dan verder de woestijn in om uiteindelijk een afgelegen nomaden tentenkamp te bereiken, alwaar ik de mensen ga helpen.

Nomadenkamp

We zijn terug in Zagora na een spectaculair verblijf in de woestijn. De rit naar het nomadenkamp was een soort mini Parijs Dakar van vier dagen. In het zand moet je constant snelheid houden want als je stil komt te staan dan graaft de truck zich in en dan kan je scheppen, en dat is geen pretje bij 40 graden. Je rijdt met brullende motor met een gangetje van 50 door bergen zand en vette stofwolken van je voorganger en je moet dan proberen het spoor van je voorganger (die van die stofwolken) te blijven volgen, terwijl je in de cabine heen en weer geslingerd wordt en de truck op en neer stuitert. Echt iets wat je voor je hobby in je vrije tijd graag doet. In de Sahara zit gelijk alles onder het zand. Het meeste zand zat volgens mij onder mijn contactlenzen dat is dus wel weer een aandachtspunt voor de volgende keer. Alles wat je aan apparatuur bij je hebt aan camera’s etc. begint te protesteren. Klepjes gaan niet meer open en knopjes doen het opeens niet meer. In het nomadenkamp wisten ze niet wat ze zagen toen ze een rijdende tandartspraktijk uit de stofwolken zagen komen. Helaas waren er geen kinderen want door het slechte weer van de afgelopen maanden waren de families en hun dieren de bergen in getrokken . We hebben al veel contacten gelegd om in volgende jaren behandelingen te doen in deze afgelegen gebieden . Diegene die we behandeld hebben waren extreem dankbaar. Ze vertelden dat ze vooral door buitenstaanders veel aangesproken werden op hun lelijke tanden, en hadden verder geen mogelijkheden of geld om er wat aan te laten doen. Hier was de term DENTALCARE EVERYWHERE echt op zijn plaats, ook een compliment voor Cor Dekker van Dental International die de tandartsapparatuur heeft geplaatst want zelfs in deze extreme omstandigheden (stof , zand ,viezigheid, hitte) bleef alles goed functioneren.

Toerist in de woestijn

Vandaag was onze laatste dag in Merzouga , het woestijngebied waar ik al eerder geweest was. Een beetje nazorg kan geen kwaad. Gelukkig was er geen klacht ingediend bij de Marokkaanse tuchtraad dus we werden met open armen ontvangen. Yusuf mijn grote vriend aldaar had bedacht dat het leuk voor ons zou zijn om met een terreinwagen alle toeristische plekjes af te gaan. We weten nu precies hoe een Japanner zich moet voelen op de Zaanse Schans . Allemaal heel leuk maar je weet dat het een showtje is voor toeristen. Maar we hebben ons als schapen gedragen en gedwee ons lot ondergaan. Het wordt tijd om weer richting het noorden te gaan, Inge wordt constant aangesproken met Fátima en met mijn drie woorden Marokkaans denken ze dat ik een Marokkaan ben . Van tandheelkunde is niet veel gekomen, maar we blijven Sinterklaas spelen dus weer genoeg blije gezichten gezien.

Einde tour 2010

Gisterenavond laat zijn we van Ceuta in Spanje aangekomen. Ceuta betekent voor ons zweten want we zijn als een achterlijke door het Rifgebergte gereden. (eigenlijk wilden we relaxed naar huis rijden) Punt 1 omdat we, en dat is niet overdreven, om de 100 meter aangewuifd en aangefloten werden om hasj te kopen over een traject van 100 km dus reken uit hoeveel mensen dat waren…. Als we van al dat gezwaai energie hadden kunnen opwekken hadden we voor een jaar gas water en licht! Ook heel bedreigend want vaak gingen er auto’s voor ons rijden, eigenlijk altijd een Mercedes, die ons tot stoppen probeerden te dwingen. Ook kwamen wij in één of ander dorp midden in een demonstratie terecht, voor of tegen wat dan ook! Maar we stonden opeens tussen wel 2000 boze Marokkanen in een smal straatje dat eindeloos lang leek. Ze trokken onze portieren open en probeerden de motor achter van de truck te halen. Er waren echter een paar wijze oudere mannen die de jongeren ervan weerhielden anders was waarschijnlijk de truck echt gesloopt en wij gelyncht . Na minuten lang, het leken wel jaren, door de woedende menigte gereden te hebben, vriendelijk lachend als Beatrix in de gouden koets, waren we eindelijk vrij en zijn toen in shock regelrecht naar de grens gereden. Toen we het dorp uitreden reden er allemaal politie agenten en militairen het dorp in. Volgens mij zijn we de veldslag ontsprongen. Eigenlijk is het westen van Marokko niet te vergelijken met het oosten . Het is ons toch ook duidelijk geworden dat DE Marokkaan niet bestaat . Er zijn hele moderne gedeeltes waar een hoofddoek bij wijze van spreken een uitzondering is, maar er zijn ook gedeeltes waar je geen vrouw op straat aantreft. Er worden zeer veel verschillende talen gesproken en er zijn veel verschillende bevolkingsgroepen met allemaal hun eigen gewoontes . Sommigen zijn uiterst vriendelijk en behulpzaam daar waar anderen nors en onvriendelijk zijn. Onderling gaan ze dan ook niet allemaal goed met elkaar om en heerst er veel verdeeldheid. Desalniettemin, na deze korte cursus antropologie voor beginners, was de tour 2010 een overweldigend succes. Op een gegeven moment waren we echt door onze tandheelkundige voorraden en fysieke vermogens heen! Nu we in Spanje zijn beseffen we pas hoe lekker het is om in een soort relatieve anonimiteit te leven. Uiteindelijk hebben we dus 700 mensen behandeld waarvan ongeveer 400 kinderen die volledig opgeknapt zijn en behangen met speelgoed en ongeveer 300 volwassenen behandeld met acute klachten, 20 dozen speelgoed weggegeven, 6 computers 200 ballen, 200 springtouwen en zeker 2000 tubes tandpasta en tandenborstels uitgedeeld ,ontelbare malen de hemel ingeprezen en enkele malen vervloekt door mede weggebruikers en mensen die we NEE !! moesten verkopen. Eigenlijk is nee verkopen veel vermoeiender en zwaarder dan iemand wel helpen , maar desalniettemin niet tegenstaande een onvergetelijke schitterende warme TOPervaring, juist door de dingen die je WEL hebt kunnen doen. Maar zo kort na de reis moet zich dat allemaal nog een plekje krijgen.Namens ons team Petra, Marianne, Inge en Wouter, met dank aan de sponsors.