Marokko 31.01.2009 – 05.02.2009

Wouter Vriesman is 31 januari 2009 vertrokken met zijn mobiele tandartsenpraktijk richting Marokko om daar aan weeskinderen tandheelkundige verzorging te verlenen. De eerste week heeft hij alleen moeten reizen omdat zijn assistente voor deze reis, Marion van Essen (Agis), onverwachts terug moest. Gelukkig heeft hij vanaf de 2e week weer assistentie kunnen regelen. De truck is door Marcel naar Spanje gereden en vanaf Spanje heeft Wout het stuur overgenomen om richting Marokko te gaan. Hieronder een kort verslag van deze reis… De grens overgang bij Algaciras (Spanje) ging moeizaam, maar goed. Het inschepen van de truck was hectisch, iedereen schreeuwt door elkaar met tegenstrijdige aanwijzingen! Ondanks het bij de douane rustig was toch een uur gestaan en weer alles uitgelegd wat ik kwam doen en waar ik heen ging… Op den duur mocht ik door ze hadden zo genoeg van me en de truck hield de weg gesperd. Ze vonden wel dat ik erg veel spullen bij me had. De hele vrachtwagen zit vol; 10 dozen met speelgoed en 6 vuilniszakken met knuffels van de Theo Thyssen school, ingezameld door Barbara en Tess van Waardhuizen, een tv met 2 videorecorders en kindervideo’s van Carolien en Bas en nog allerlei spullen van de sponsoren waaronder erg veel tandenborstels en tandpasta (hoogst persoonlijk afgetroggeld van Colgate door mijn steun en toeverlaat Jacinta). De truck staat zo vol, ik heb niet eens ruimte om te werken, dus als een gek alles uitdelen! Inmiddels is de eerste kies getrokken op een parkeerplaats bij een Italiaanse toerist met kiespijn. De man was ten einde raad en zo blij toen de kies eruit was.

Rabat

Het uitdelen van spullen in m’n eentje, in een dorp, was niet te doen, de kinderen hingen gevaarlijk aan de truck en er kwamen er steeds meer bij. Dus geen goede actie. Als ik nu een kindje onderweg zie lopen stop ik, geef wat, rij door en laat ze verbaasd en blij achter. Nu richting de luchthaven van Casablanca om Inge op te halen en daarna richting Al Jasira waar we hulp krijgen van Pier en Jacqueline Kerkstra. Pier is de bouwer van de truck en is op vakantie in het zuiden van Marokko.

Casablanca horror

De dag verliep anders dan gepland. Ik heb even een douche moeten nemen om bij te komen. De afspraak met Nabil de directeur van Agis Maroc ging niet door. Ik ben vol goede moed Casablanca ingereden op zoek naar een herkenbare plek om af te spreken. Het leek wel of ik aan de ’10 km reuze taxi slalom’ bezig was voor vrachtauto’s boven de 11 ton. Wat een drama! Helemaal verzand in een tsunami van mensen, brommers, auto’s en bussen belde een geagiteerde dame namens Nabil, ‘wat de bedoeling was?’ De directeur zat in bespreking… Ik voelde me een chinees die met een leopard tank een parkeerplekje op het damrak zoekt. De Nederlandse dame aan de telefoon liet weten dat het vliegveld wel erg ver weg lag van Casablanca zeker wel 20 km! Klinkt best raar als je net 3000 km gereden hebt. Een koud welkom met een uitnodiging van Agis op zak . Maar goed eerlijk is eerlijk, het is fijn de uitnodiging te krijgen, om zo de grens te kunnen passeren. Het wordt snel weer tijd dat ik in die dankbare kinderogen kijk en weer weet waar ik het voor doe. Het leven van een ontwikkelingswerker gaat niet over rozen.

Atlasgebergte

Na Inge opgehaald te hebben gaan we richting het Atlasgebergte. Dat hebben we geweten… We zijn vol goede moed door het Atlasgebergte getrokken niet wetende dat het daar vreselijk sneeuwde. Een spectaculaire tocht op 3000 meter hoogte in een sneeuwstorm. Wegen afgezet en geblokkeerd door hevige sneeuwval. In konvooi mochten we er over de pas. Op smalle wegen met het ravijn naast ons moesten we in de storm andere konvooien passeren met voorop een sneeuwschuiver. We hebben over 30 km bijna een dag gedaan… Even voorbij de bergen waar het volop sneeuwt, zitten we gelijk in de woestijn waar het warm is, heel onwerkelijk. We ontmoeten Pier en Jacqueline op een campsite in Ouarzazate. Afgelopen nacht doorgebracht in ons daktentje in een soort zandstorm. Vandaag gaan we richting het zuidoosten om de Nomaden in de Sahara op te zoeken en te helpen.

Berber Sahara

We zijn de Sahara ingereden ten zuiden van Erfoud en zitten tegen de Algerijnse grens aan. Het is daar schit-te-rend, prachtige vlaktes, zand, zand en nog eens zand. In de nacht is het ijzig koud en overdag weer bloedheet. De sterren en de maan zijn overweldigend. Dit zwaar in tegenstelling tot de gebitten van het Berbervolk. Bijna allemaal zwarte voortanden. Toen de Berbers eenmaal doorhadden wat we kwamen doen stonden ze in drommen voor de truck. Het speelgoed was meer dan welkom bij de kids.

Via Marrakech naar Essaouira

Na 3 dagen behandelen in de Sahara gaan we via Marrakech naar Essaouira. Pier en Jacqueline blijven nog een paar dagen in de Sahara. We zijn weer over die vreselijke bergpas gegaan, maar dan nu in het pikkedonker. Dit is nog ellendiger en gevaarlijker rijden dan door de sneeuw. Je gaat steil naar boven en naar beneden, je ziet niets en bij elke bocht kan een kamikaze Marokkaanse vrachtwagen komen. Maar gelukkig hebben we het weer gered, mede dankzij onze truck. Echt een monster truck. Op weg naar Marrakech hebben we een gestrande vrachtwagen uit de berm getrokken met onze lier. Na wat telefonische aanwijzingen van Pier, was dit fluitje van een cent. Wij wisten natuurlijk niet meer hoe dat ding werkte. Was achteraf niet zonder gevaar aangezien de kabel had kunnen breken door het zware gewicht van de gestrande vrachtwagen. Fijner om deze tips vooraf te krijgen. Onderweg van Marrakech naar Essaouira in een klein dorpsschooltje allerlei spulletjes afgegeven waaronder de tv en de videorecorders met films. Vol ongeloof zijn we uitgezwaaid.

Essaouira

Vandaag hebben we 46 kinderen en 4 volwassenen behandeld in het weeshuis voor kinderen van 0 tot 12 jaar. De mensen zijn oprecht lief en vriendelijk voor ons. We hebben zelf een bedankbrief meegekregen voor het werk wat we hebben gedaan. Over het algemeen zagen de gebitten er goed uit, hier en daar een gaatje, maar geen echte puinhoop. Een 2-tal gehandicapte kinderen had een dikke laag tandsteen op hun gebit. Voor Inge was het hard werken, maar kreeg van elk kind een kusje en een blije glimlach, dat maakt het dubbel en dwars waard. Elk kind ging met volle handen uit de truck; een tandenborstel een knuffel en een cadeau. Als laatste bij de portier 3 kiezen moeten trekken. Die zal vannacht niet lekker slapen.

Zondag is in Marokko ook rustdag. Dus de dag ingevuld met een ritje langs de kust richting Safir. Onderweg worden we aangehouden door de politie, we rijden te hard hahahaha. Volgens hun reden we 72 km waar 60 km toegestaan was. Godsonmogelijk! heuvel op rijdt de truck maximaal 40 km. Of een nieuw record of gelul… Na een hoop gescheld op z’n ‘Wouts’ en wijzend naar de hemel dat Allah meekeek geschiedde een wonder, we mochten zonder boete doorrijden. Bij een vissersdorp waar we vorige jaar ook waren allerlei spulletjes, waaronder ook winterkleding achtergelaten. Maandag zijn we aan het werk in het weeshuis, we blijven hier 3 dagen. Inge is inmiddels gepromoveerd tot preventie assistente en is op dit moment een kindje aan het behandelen. In Marokko doen de vrouwen het meeste werk dus k’ben al aardig geïntegreerd. Mijn taak is lummelen en thee drinken en natuurlijk dit stukje schrijven.

Bikkelen in Essaouira

Gisteren en vandaag zijn we aan het bikkelen, we behandelen 55 kinderen per dag. Alle gebitten vol met tandsteen en gaatjes. In de avond zijn we allebei kapot. De dvd van Guus Meeuwis houdt ons overdag op de been. Het leuke is wel dat we veel patiënten van vorig jaar terugzien. En wonderbaarlijk zitten de vullingen er nog in en zien er goed uit. De poetslessen zijn ze plaatselijk echter vergeten. Gisteren hoog bezoek, de Gouverneur kwam met een heel gevolg een kijkje nemen. Veel mannetjes in pak met zonnebrillen en politie bewaking. Moeilijk in te schatten wie nu de belangrijkste is, dus allemaal maar vriendelijk een handje gegeven. Vandaag kwam de chef van politie langs voor alle vergunning etc. Ze waarderen wat we hier komen doen, maar de papieren moeten kloppen. Gisteravond bij de directeur van het weeshuis thuis kip op zijn Marokkaans gegeten. Een grote schaal op tafel en een ieder gewapend met brood valt aan. Ze zijn heel hartelijk en gastvrij. Het is onze laatste dag in Essaouira.

Schoolbezoek Ounara

Er werd ons gisteren gevraagd een school in Ounara te bezoeken. Natuurlijk wilden wij dit graag doen. Niet wetende wat ons te wachten zou staan. Wat ons is overkomen, is het beste te omschrijven als DENTAL-D-DAY. Het onthaal was super, een welgevulde tafel vol met allerlei zelfgemaakte lekkernijen. Jammer dat we net uitgebreid ontbeten hebben. Gevraagd werd alle kinderen te controleren en eventueel het hoognodige te doen. Geen probleem, ware het niet dat het 345 kinderen betrof !!! We hebben ons werkelijk uit de naad gewerkt . Ik met behandelen en Inge met het organiseren en uitdelen van cadeautjes, tandenborstels, tandpasta knuffels, ringetjes en vouwvliegtuigjes. Ik was door mijn handschoenen heen en Inge door haar cadeautjes, maar we hebben ze allemaal blij kunnen maken! We hebben dus DRIE HONDERD VIJF EN VEERTIG kinderen behandeld op één dag, genoeg om een hekel aan je vak en kinderen te krijgen. Maar als je klaar bent en je ziet al die blije koppies dan is alles zo weer vergeten.

Het netto resultaat van de reis

600 kinderen behandeld
4000 tandenborstels, 5000 tubes tandpasta, 10 verhuisdozen speelgoed, 6 vuilniszakken knuffels, 400 poetspakketjes, 1 tv, 2 videorecorders en 4 pakketten kleding uitgedeeld
8000 km gereden
2 snelheidsovertredingen gehad waarvan 1 moeten betalen
honderden keren de hemel in geprezen en minstens net zo vaak vervloekt door automobilisten
veel kusjes gehad
geen brokken en geen panne met de truck